‍ بـه خــاطر خـودت میگویـم

تـنهایی کـافه رفتن را یـاد بـگیر

تـنهایی مهمـانـی رفتـن را

تـنهایـی سـفر رفـتـن را

تـنهایی خریـد کـردن را

تـنـهایی خـوابیـدن را

که اگر تقدیرت سال ها تـنـها مـانـدن بود

از همه این چیزها جـا نـمـانی

 

به خاطر خودت میگویم

ســاز بـــزن

که انگشتانت به وقت نبودنش

چیزی را لمس کند که خوش آهنگ باشد

که بتوانی بـی شراب و بی یـار هم مست شوی

 

به خاطر خودت میگویم

خانه ات را بـا گلدان و شمع و عود و موسیقی

سبز و روشن و زنـده نـگه دار

که کـاشانه ات آرامشکده ات باشد

 

هر روز بـه آشپزی کردن عادت کن

که آشپزی کردن به خاطر آن بشقاب روبـرویت از سرت بپرد

که احتــرام به جسمت را یـاد بـگیری

 

دوستان زیـادی داشته باش

که دنیایت را با آدم های زیـادی قسمت کنی

که دنـیایت تـنها به یـک نفـر ختم نشود

 

ورزش کـن،کـتـاب بـخوانبـنویس

موسیقی گـوش کن،بـرقص

که انـرژی نـهفته در درونـت را

به سمت درستی هدایت کنی

 

گاهی دستت را بگذار در دست کودک درونت

بگذار ببرد تو را هر جا که دلش خواست

که یادت باشد زندگی شوخیه به اشتباه جدی گرفته شده ماست

 

خودت را بـبـخش

که حق لـذت بـردن از زندگی را از خودت نگیری

حق دوبـاره شروع کردن را

ساعتی را در روز نیایش کن،کـه نترسی

که در هنگام ترسیدن به دست هایی که هرگز دریغ نمیشوند بیاویزی

خودت را دوست داشته باش

که کسی نتواند آنقدر بزرگ شود

که وسعت بـکر دلت را تصاحب کند

کـه از آن عبـور کند

که تـو مالکیت بی قید و شرطتت را

بی قـید و شرط واگـذار نـکنی

 

 
خودت را یادت نرود

خودت را یادت نرود

که از حالا ،بـرای سال های پیری

دچار حسرت بـرانگیز ترین نوع آلزایمر نشوی