از وقتی یادم میاد بزرگ بودم ولی چرا؟...

سایه ام افتاد روی پشت بام کودکی

بی خیال از درد و غم تحت نظام کودکی

بسته ام از هر طرف در آسمان کوچه ها

مثل ابری می روم تا ازدحام کودکی

می برد در انزوا، حال و جهان پیش رو

فارغ از هر دشمنی ، دل ، این امام کودکی

باور رفتن ندارد از مسیر سرنوشت

مانده ام پشت زمان های بکام کودکی

کوهی ازآهم ولی تلقین شادی می دهد

دوست دار بازی ام با فکر خام کودکی

حرف من یک کلمه و پیچیده اش یک جمله است

گرچه پـرنـاگفته ام در این درام زندگی

بـا جوانی ،( این بهار زندگی) تا کرده ام

سادگی، دور از غضب ،عین مرام کودکی